Samen met andere brutalen hebben we een schoolmoestuin opgericht in de Doarpstun Makkum ( Fries voor dorpstuin) in het Friese dorpje Makkum aan het IJsselmeer, waar ik nu al 8 jaar leef, speel.
In de schoolmoestuin bepalen de kinderen in groepjes van 4 zelf, waar ze wat zaaien en hoe de vorm van hun tuintje eruit ziet. Ook bedenken ze als groepje een naam voor hun tuintje.Een eigengemaakt beschilderd vlaggetje met de groepsnaam komt aan een lange bamboestok in het tuintje...
Ze zaaien, wroeten in de aarde, spelen,...
Aan de ene kant wil je dat kinderen ervaren dat ze onlosmakelijk verbonden zijn met elkaar en aan de andere kant is de natuurlijke drang om te eigenen, net als je je zelf eigent om een plekje, je bestaansrecht te ervaren, net zo natuurlijk.
Eerst ervaar je je bestaansrecht naar gelang je deze erkenning krijgt van je ouders, bevestiging in de vorm van genegenheid, liefde, knuffels....en aandacht, boterhammen, schone sokken etc.
Op een gegeven moment ga je jezelf erkennen, toe eigenen die zelf de beweging maakt, onder de vleugels vandaan. Zelf vliegen...
Des te belangrijker is het om dit proces te ervaren, toe- eigenen en (los)laten.
Hetzelfde met samenwerken, raar woord eigenlijk, wij zijn de enige dieren op deze wereld die werken..ipv leven, delen, eten, ...gewoon zijn....
Leefse!
